Kendi kendine konuşma bazı psikolojik hastalıkların işareti ve sonucu olabilen bir durumdur. Ancak psikolojik olarak problemi olmayan sağlıklı insanlar da sık sık kendi kendilerine konuşur. Kendi kendine konuşmanın nasıl gerçekleştiği hakkında ise çok fazla bilgimiz yok.
Özellikle erken yaşlarda sıkça görülen bir davranış olan kendi kendine konuşmanın çocuklarda gelişimin bir parçası olduğu, Yeni yeni kavramları öğrenmelerini kolaylaştırdığı ve çocuklara davranışlarını yönlendirme imkanını verdiği düşünülüyor. Örneğin bir çocuğun ayakkabı bağcıklarını bağlarken kendi kendine konuşması, bir sonraki adımı hatırlamasını ve yaptığı işe odaklanmasını kolaylaştırabilir.
Aslında çocuklarda genellikle sesli bir şekilde ortaya çıkan bu durum, büyüdükçe ortadan kalkmıyor. Sadece artık kendi kendimize konuşmaya başlıyoruz.
Kendi kendine konuşmanın yetişkinlerde problemleri çözme yeteneğini geliştirdiği ve bilişsel etkinlikler üzerinde olumlu etkileri olduğu düşünülüyor. Örneğin yeni bir bilgi öğrenirken kendi kendine tekrar etmek bilginin beyinde farklı süreçlerde kaydedilmesini sağlıyor. Ayrıca karmaşık ve anlaşılması zor bir cümle okuduğumuzda, sesli bir şekilde tekrar etmek ifadenin anlaşılmasını kolaylaştırır.
Belki de Franklin P.Jones’un dediği gibi “kendi kendine konuşmanın en iyi yanı, konuşacak birini bulamıyorsanız en azından sizi dinleyecek birinin olduğunu bilmektir.
